बंधूंनो आणि भगिनींनो,
भारतभूमी ही बलिदानांची भूमी आहे, इथे कित्येकांनी आपलं सर्वस्व देशासाठी अर्पण केलं आहे. आणि आज मी तुम्हाला एका अशा योद्ध्याची कहाणी सांगतो—
एका अशा माणसाची, ज्याच्या जीवनात एवढे आघात झाले की कोणताही सामान्य माणूस तुटून पडला असता, पण तो खचला नाही!
लहान वयात त्याने आपल्या लाडक्या आजीचा मृतदेह पाहिला. गोळ्यांनी चाळणी झालेलं शरीर! विचार करा, एका लहानग्या डोळ्यासमोर मृत्यू एवढा भीषण उभा राहिला.
पण हेच पुरे नव्हतं…
पौगंडावस्थेत तोच तरुण आपल्या वडिलांचा देह पाहतो—चिंधड्या झालेला, ओळखूही न येणारा. स्वतःच्या पित्याचा असा अंत कोण पाहू शकेल? कोणीही त्या क्षणी कोसळलं असतं, जगण्याची इच्छा संपली असती…
पण मित्रांनो, त्याने ठरवलं—
“मी खचणार नाही!
मी लढणार आहे!
माझ्या वेदनांचं रूपांतर माझ्या शक्तीत करणार आहे!”
आणि तेव्हापासून त्याचा प्रवास सुरू झाला.
हा प्रवास सोपा नव्हता.स्वकीय तसेच विरोधकांचा
त्याला वारंवार अपमान सहन करावा लागला, टीकेला सामोरं जावं लागलं, कटकारस्थानं झाली, अडथळे आले.
आजही त्याला मृत्यूच्या धमक्या दिल्या जातात.
आजही त्याला सांगितलं जातं—
“गप्प बस, नाहीतर तुझा शेवट होईल!”
पण त्याचं उत्तर असतं—
“मृत्यू मला घाबरवू शकत नाही!
मी मृत्यूला डोळ्याला डोळा भिडवला आहे.
मी मृत्यूच्या पलीकडे चालत गेलो आहे!”मला प्रेम ,समता बंधुत्व या विचाराला गेलेला तडा प्रेमाने मिटवायचा आहे असूयाचे बाजारात प्रेमाचे दुकान उघडायचे आहे .परम पूज्य साने गुरुजींनी शिकवण दिलेल्या ओळी आठवतात खरा तो एकची धर्म जगाला प्रेम अर्पावे.
बंधूंनो,
हा आहे खरा योद्धा—
ज्याने दुःखाला आपलं शस्त्र केलं,
जखमांना आपली ताकद केलं,
आणि धमक्यांना आपल्या धैर्याचं प्रमाणपत्र केलं.
आज तो अजूनही लढतोय, अजूनही उभा आहे, अजूनही आपल्या प्रवासावर ठाम आहे. समाजाला प्रेमाची शिकवण देऊ इच्छितो .
आणि त्याचं आयुष्य आपल्याला शिकवतं—
कितीही आघात झाले, खचायचं नाही.
कितीही अंधार आला तरी प्रकाश शोधायचा.
आणि योद्धा तोच,
जो मृत्यूच्या पलीकडे जाऊनही जिवंत राहतो!
म्हणून मित्रांनो,
आपण सगळे त्या योद्ध्याकडून एकच धडा शिकूया—
“खचू नका, लढा द्या!
कारण एक योद्धा कधीच हार मानत नाही!” हा अभिमन्यू लढत आहे महाभारतात अभिमन्यू धारातीर्थी पडला पण ह्या अभिमन्युला पडू द्यायचं नाही ही आपली जबाबदारी आहे .
प्रदीप चौधरी नागपूर
